کتاب خداحافظ گری کوپر رومن گاری رو می خونم.تا اینجایی که از ۲۸۶صفحه ۱۰۰صفحه دیگه اش مونده به نظرم داستان متوسطی اومد و حتی گاهی ضعیف!حرف هایی که نویسنده داره می زنه برام تکراری.دست کم این حرف ها رو توی ده تا رمان دیگه هم خوندم.نمی دونم چرا بعضی نویسنده ها فکر می کنن می تونن با بعضی جمله ها مسحورت بکنن،مسخره است!این روزها پیدا کردن یه رمان خوب کار سختیه.به نظرم هانریش بل از رومن گاری خیلی بهتر می نویسه.اینقدر سعی نمی کنه تریپ های مختص فیلم های هالیوودی برات برداره که به نظر برسه بی اعتنا است ولی انگار داره خطابه ای در مرگ دریفوس می ده!گفت و گو های شخصیت هاش می تونه برای بعضی ها جالب و شگفت انگیز باشه ولی برای من نه!آخرین باری که شگفت زده شدم سال ها پیش موقع شنیدن دیالوگ ویل هانتینگ خوب بود وقتی که رو به روی مامور اطلاعاتی نشسته بود و در مورد دلایلش برای قبول نکردن پیشنهاد کار تو سازمان اطلاعاتی آمریکا حرف می زد.اینکه فیلم بعد از خداحافظ گری کوپر بوده یا قبلش اهمیتی نداره وقتی پیامشون مشترک بوده و تو هر کدوم رو زودتر میدیدی یا می خوندی،دیدن و خوندن اون یکی برات کسالت آور می شد!از اینها گذشته پرحرفی نویسنده سرت رو درد میاره از این شاخه به اون شاخه پریدنش.اطاله کلامش و بعد هم رضایت دادن به هیچی!خب اگر هیچ انگاری اصلا از اساس چرا دست به قلم شدی؟!من هیچ وقت این هیچ انگارهای دغدغه دار رو نفهمیدم!"لنی"شخصیت اصلی خیلی دروغگو و بی شباهت به خود نویسنده نیست.اگر رومن گاری رو بشناسید می دونید از چی حرف می زنم.بعضی ها برای همین دروغ گویی اش دوستش دارن اما از نظر من اینم ویژگی خاصی نیست!الان شبیه لنی زیاد دیده میشه که کاملا بی دلیل دروغ می گن.حتی اصل "آزادی از قید تعلقش"هیچ حسی رو در من برنمی انگیزه!فقط از طنزی که توی داستان هست خوشم میاد و...
امیدوارم این صد صفحه باقی مونده حرف خاصی برای گفتن داشته باشه،تنها در این صورت که این یادداشت رو ویرایش می کنم!
اضافه شد：خب بالاخره کتاب تموم شد!به جرات می تونم بگم خوندن صد صفحه آخر حس بهتری داشت و اینقدر نوشته سردرگم و کلافه نبود،حوادث پی در پی اتفاق افتاد و نویسنده خیلی خوب داستان رو به پایان رسوند.چند تا جمله فوق العاده هم داشت که به خوندن کتاب می ارزید!در واقع در صفحات آخر می شد دید که نویسنده از فضای بی معنایی و بی تکلیفی عبور کرده و به واقعیت تن داده،اگر چه باز هم هدفی برای شخصیت داستان تعریف نشده بود،اما پذیرش واقعیت خودش یه گام رو به جلو بود.
+آخه آدم که نمی تونه توی یه ترومپت زندگی کنه جس می فهمی.
+اون جا،می دونی؟آنجا،دور،دور،شاید یه جایی،یه دور جدی،یه چیز خاطر جمع باشه.باید یه جایی توی این دنیا"دور حسابی "پیدا بشه.
+اونایی رو که می ذارن و می رن دوست ندارم.اینه که اول خودم می گذارم می رم.این جوری خاطر جمع تره
+لنی خود را تسلیم کرد.دیگر از اصول اخلاقیش خسته شده بود.آدم که تمام زندگیش نمی تونه زندگی کنه.بعضی وقت ها هم باید کوتاه بیاد.خوب او را دوست داشت.اینها چیزهایی است که حتی برای بهترین آدم ها هم ممکنه پیش بیاد.بعضی ها هستند که روی خط کشی عابر پیاده می رن زیر ماشین
+آزاد؟آره جون خودت!اصلا نمی دونه چی می گه.یک دفعه می گه عشق،بعد پشت سرش می گه آزادی.این دو تا که با هم جور درنمیان
+می گویی شرافت؟آدم نمی تواند نه برای خودش شرافتمند باشد نه برای دیگران.تو خودت گفتی که جز عوض کردن حریف بی شرف کاری نمی شود کرد.
+جس میلیون ها و میلیاردها آدم توی این دنیا هست که همه شون می تونن بی تو زندگی کنن.اما آخه چرا من نمی تونم.این درد رو کجا ببرم؟من نمی تونم بی تو زندگی کنم.کاری که هر کسی می تونه بکنه،کاری که از یه بچه پنج ساله هم برمی آد.از لنی برنمی آد.
+وقتی آدم به یک گروه بیست میلیونی تعلق دارد معنیش این است که هنوز کسی است.ولی وقتی کار به دویست میلیون رسید دیگر هیچ معنایی ندارد.فقط تفاله است.آن وقت فقط اکثریت باقی می ماند و پلیس.دموکراسی باید اکثریت ها را ملغی کند.من کاری با سیاست ندارم ولی طرفدار دموکراسیم.دموکراسی یعنی اقلیت ها.سیاه ها،مکزیکی ها،پورتوریکوییها،هر چی دلت بخواد،غیر از اکثریت.اکثریت که به وجود اومد دیگه دموکراسی نیست.فقط اکثریت می مونه.اون وقت ها تو آمریکا جز اقلیت هیچ چیز نبود.این بود که هیچ وقت به سرشان نمی زد برن ویتنام.همون تاسیس این مملکت هم کار اقلیت بود.اقلیت ساختش،بعد اکثریت تصاحبش کرد.اگر کسی از من بپرسه："لنی،عقیده سیاسی تو چیه؟"می گم عقیده سیاسی من اقلیته.درست مثل خودم.خودم هم اقلیتم.کوچکترین اقلیت.اقلیت هم باقی می مونم.حتی اگر لازم باشه برم نوک قله شایدگ و اونجا یخ بزنم.